Jak każda grupa kulturowa, tak i Kaszubi posiadają swój niepowtarzalny strój będący wizytówką regionu. Kaszubskie stroje ludowe wyszły z użycia pod koniec XIX wieku. Obecnie używane przez zespoły pieśni i tańca stroje są rekonstrukcją opracowaną przez prof. dr Bożenę Stelmachowską z toruńskiego ośrodka etnograficznego.

Jedyną oryginalną częścią stroju kaszubskiego jaka dotrwała do naszych czasów jest złotnica (zwana też zgłotogłowią). Przetrwała ona niewątpliwie dzięki swojej znacznej wartości jaką były bogato wyszywane wzory złotym lub srebrnym szychem. Złotnice można podziwiać w niektórych muzeach. Pozostałe części stroju charakteryzowały kolorystyka oraz hafty, którymi Kaszubi zdobili swoje stroje.

Świąteczny i weselny strój: kidel - czarny kaftan bez fałd, podszyty czerwoną tkaniną widoczną na brzegach, ozdobiony sznurowaniem i pętlami, spodnie płócienne białe, kołpak - czerwona czapka z czarnym otokiem lub bardziej elegancka futrzana czapka z czerwonym denkiem, grube wełniane, jednopalcowe rękawice, białe do połowy dłoni, pozostała część zdobiona kolorową włóczką i frędzlami.

Strój codzienny dziecięcy: czarny kaftan z tkaniny tkanej w domach z lnu i wełny, obiory chłopców i dziewcząt różniły się tylko nakryciem głowy. W wieku 6-7 lat chłopcy przywdziewali prawdziwy strój kaszubski: harneja - kurtka z białego płótna przetykanego wełną, liwk - kamizelka z tego samego materiału (zarówno harneja jak i liwk zapinane były na haftki), spodnie płócienne do kolan, wełniane pończochy oraz korki - drewniane pantofle, które zamieniane są po osiągnięciu pełnoletności na skórzane buty bez obcasów na grubych podeszwach oraz białe pięciopalcowe rękawiczki z ozdobą na przegubach w postaci skręconych frędzli.

Zimowy strój Kaszuba: szuba - kożuch sięgający kolan ze zszytych ze sobą rzemieniem dwóch wygarbowanych skór owczych ze zwisającymi w dół ogonami, zapinany na piersi na 4-5 skórzanych guzików i rękawami (doszywanymi w domowym zaciszu) z białego płótna przetykanego wełną podszywanymi suknem.

Strój kobiecy: długa suknia bez rękawów z czerwonego lub białego fryzu, liwk - gorset z wełnianej lub lnianej tkaniny ufarbowanej na czarno sznurowany różnokolorową tasiemką, borszduk - czerwony fryz nakładany na piersi pod liwkiem, kabat - krótka czarna kurtka o małych odstających połach z długimi rękawami zapinany na haftki, kidel - wierzchnie ubranie uszyte z czarnej tkaniny, z dużą ilością zakładek w talii rozszerzające się ku dołowi sięgające łydek. Latem dziewczęta noszą poplek - krótka wierzchnia płócienna koszula z wąską stójką wyszywaną białym wzorem podobnie jak górna część rękawów zwężających się ku dłoni i nie zapinanych.

Nakrycie głowy kobiet: gładko uczesane włosy kobiet utrzymuje czarna taśma własnej roboty, która splata dwa warkocze okręcone wokół głowy ułożone tak by odsłonięta pozostała skroń. Na warkocze nakładana była bina (zwana też spodnóżk) - przepaska z białego płótna zarzucana do tyłu głowy, a na to zaglówk (lub puster) - właściwa przepaska z czarnego rasza z czerwoną wypustką wystającą z przodu, z tyłu zaś zwiniętą w trójkąt i zeszytą. Takie nakrycie głowy nosiły tylko dziewice. Po utracie dziewictwa lub po mariażu pod czarną przepaską noszą huwa - biały czepek zakrywający skroń.

źródło: www.kaszuby.info.pl